ေအာင္ေက်ာ္ေဝ (စစ္ေတြ)
သီတင္းကၽြတ္ နီးလာၿပီဆုိရင္ ရင္ခုန္တတ္တဲ့ အက်င့္က ခုခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ႏုိင္ေသး။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲသိလုိက္တာနဲ႔ အတြင္းသႏၱန္မွာ ကပ္ၿငိလာတာက အ႐ုပ္ႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ စိတ္ခံစားရမႈကုိ စစ္ေတြသားတုိင္း ခံစားၾကရမည္ထင္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စစ္ေတြၿမဳိ႕မွာ အ႐ုပ္ႀကီးဆုိတာ သီတင္းကၽြတ္ရဲ႕ သ႐ုပ္တစ္ခုပါ။ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္ နီးလာတာနဲ႔ အ႐ုပ္ႀကီးက ထြက္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္အတြက္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ပထမဆုံးျမင္ရတာက သီတင္းကၽြတ္မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ျမင္ရင္ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ စစ္ေတြမွာ ေနထုိင္သူတုိင္း ရင္ထဲမွာ အလုိအေလ်ာက္ သိေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္က ဝကၤဘာကြင္း ၊ ဘုရားႀကီးအနီးမွာ ရွိတာေၾကာင့္ အ႐ုပ္ႀကီး ဘယ္ေန႔ စထြက္မလဲဆုိတာကုိ အရင္ဦးဆုံး သိရပါတယ္။ ကေလးဘဝတုန္းက မိဘေတြက မနက္ျဖန္ အ႐ုပ္ႀကီး လည္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဒီေန႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တက္ၾကြေနၾကပါၿပီ။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ဘုရားႀကီးကုိ ေစာေစာသြား။ ၿပီးရင္ ကတုိက္က႐ုိက္ ဘုရားရွိခုိး။ အရုပ္ႀကီးထားတဲ့ အခန္းနားကုိသြား ဝုိင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆုိရင္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ဝါးျခမ္း၊ ဝါးႏွီးေတြနဲ႔ ရက္လုပ္ၿပီး စကၠဴကပ္၊ အဝတ္ဝတ္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကမွ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ပလတ္စတိတ္ေကာ္႐ုပ္ျဖစ္လာတာပါ။ အ႐ုပ္ႀကီးတုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ဘာသာေရးကုိ ႐ုိေသကုိင္းရႈိင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားႀကီးကေန အ႐ုပ္ႀကီး စထြက္ၿပီဆုိရင္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မုခ္ဝကေန ဗုဒၶံ၊ ဓမံၼ၊ သံဃံ ပူေဇမိ ဆုိၿပီး ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ရွိခုိးပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဗဟုိဧေစတီေရွ႕မွာလဲ အဲဒီလုိမ်ဳိး ရွိခုိးပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပတ္ဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းမ်ားအတုိင္း ဆက္သြားတယ္။ အလွဴခံတယ္။
အ႐ုပ္ႀကီးလည္ရင္ ကေလးေတြတင္မကဘဲ လူႀကီးမိဘႏွင့္ သက္ႀကီးပုိင္းေတြကပါ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ျမင္ရင္ ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္အနီး ေက်ာင္းအနီးအနားမွာ အ႐ုပ္ႀကီးလာရင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ၿမဳိ႕ကလူတုိင္း ခင္မင္ႏွစ္သက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြဆုိရင္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ကုိင္ၾကည့္ထိၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ုပ္ႀကီးကုိက္ဖုိ႔ ေၾကာက္လုိ႔ ဘယ္သူမွ အနားမကပ္ဝံ့ မကပ္ရဲၾကဘူး။ အ႐ုပ္ႀကီးကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ ၊ တန္ေဆာင္တုိင္ လျပည့္ေန႔မ်ားမွာ ၿမဳိ႕လုံးကၽြတ္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းလွဴဖုိ႔အတြက္ ၿမဳိ႕ပတ္ၿပီး အလွဴခံေပးပါတယ္။ လျပည့္ေန႔မတုိင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းကပါ။
ခုလုိ အ႐ုပ္ႀကီးလည္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အမွတ္တရတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္က။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ ပထမတန္း ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကပါ။ သီတင္းကၽြတ္လား၊ တန္ေဆာင္တုိင္လား ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက အ႐ုပ္ႀကီးလည္တယ္ေပါ့ တစ္ေန႔။ အရုပ္ႀကီးၾကည့္ဖုိ႔ ဘုရားႀကီးကုိ သြားတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ဘုရားႀကီး ၊ ဧေစတီကုိ ရိွခုိးၿပီးရင္ ၿမဳိ႕ကုိပတ္လုိ႔ အလွဴခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း အဲဒီေနာက္ကေန လုိက္ပါသြားတယ္။
အ႐ုပ္ႀကီးရဲ႕ အနီးမွာေတာ့ ကေလးေတြက အၿမဲတေစဆုိသလုိ ဝုိင္းရံလ်က္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ အ႐ုပ္ႀကီး ေရာက္တဲ့အရပ္တုိင္းမွာ ကေလးေတြက ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာပဲမလား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အ႐ုပ္ႀကီးေနာက္က လုိက္မွန္းမသိ လုိက္ေနေတာ့ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဗုိက္က ဆာလာတယ္။ အိမ္ျပန္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ဘယ္ကုိ ေရာက္ေနလဲဆုိတာ။
အဲဒီေတာ့ လူက ေၾကာက္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေျပာျပဖုိ႔ မတတ္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔မႈကုိ ခံစားလာရတယ္။ အိမ္ကုိ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲ။ မသိေတာ့ဘူး။ ဗုိက္ကလဲဆာ။ ေရတစ္ေပါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ခ်င္လာတယ္။ ေရဆာလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမကုိ သတိရလာတယ္။ အေမ အေမဘယ္မွာလဲ မသိပါ။ အေမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ဗုိက္ကလဲဆာ။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ “အ႐ုပ္ေကာင္ႀကီး ဂ်ီးပုံ .. . ဂ်ီးပုံ” ဆုိတဲ့ အသံေတြနဲ႔။ အရင္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိတ္လန္႔စရာျဖစ္လာတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးနားမွာလဲ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကုိပဲ ျပန္ခ်င္လာတယ္။ ထမင္းစားခ်င္တယ္။ ကုိယ္နဲ႔ တူတူလာတဲ့ အစ္မကုိလဲ ရွာမေတြ႔။ ဆုိေတာ့ခါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ ငုိခ်င္လာတယ္ ကၽြန္ေတာ္။
“အေမ .. . အေမ။ အေမ ဘယ္ကုိေရာက္ေနလဲ။ သားကုိ လာေခၚလွည့္ဦး။ ဗုိက္ဆာတယ္အေမေရ .. .” ဆုိၿပီး ဝမ္းနည္းခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ ငုိလာတယ္။
အ႐ုပ္ႀကီးနားမွာ ငုိၿပီး လုိက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေဂါပကအဖြဲ႔က ျမင္ၿပီးမွ တစ္ေယာက္က လာေမးတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးပါတယ္။ အဲဒီဦးေလးျမင္မွ “ဟာ မင္းဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ဒီကုိပါလာရတာလဲ” လုိ႔ ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ဆီသြားမယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ အိမ္ျပန္လုိ႔ မရေသးေၾကာင္းႏွင့္ ခဏေနရင္ ထမင္းစားဖုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရာက္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေတာ့မွ စားေတာ့လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔နဲ႔အတူျပန္ဖုိ႔ ေျပာၿပီး လက္တြန္းလွည္းေပၚ ထုိင္ခုိင္းတယ္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက အ႐ုပ္ႀကီးလည္ရင္ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ဆုိင္းဝုိင္းေတြကုိ လက္တြန္းလွည္းေပၚ တင္ၿပီး လည္ၾကရပါတယ္။ (ခုေခတ္ကုိေရာက္ေတာ့ သုံးဘီးယာဥ္ေတြ၊ ေလးဘီးဟုိင္းဂ်တ္ကားငယ္ေတြနဲ႔ေပါ့) ဒီလုိနဲ႔ပဲ တြန္းလွည္းေပၚထုိင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်င္းကုိေရာက္ေတာ့ ထမင္းစား၊ ျပန္ထြက္လာၾကတဲ့အခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တစ္ၿမဳိ႕လုံးကုိပတ္ၿပီး ညေနခင္း ေျခာက္နာရီထုိးေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ကုိ အေမက ႐ုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငုိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဖက္ၿပီးနမ္းတယ္။ ေရခ်ဳိးတယ္။ အဲဒီအေမ့မ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တစ္သက္လုံး ေမ့မရပါ။ ခုခ်ိန္မွပဲ အေမ့ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္လာပါတယ္။ ဒါဟာ အ႐ုပ္ႀကီးလည္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားက ဆက္ႏြယ္မႈတစ္ခုပါပဲ။
စစ္ေတြၿမဳိ႕မွာ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္ လျပည့္ေန႔ေတြဆုိရင္ ၿမဳိ႕လုံးကၽြတ္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းလွဴပြဲေတာ္ က်င္းပၾကတာ ဓေလ့တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၿမဳိ႕ထဲက ဝကၤဘာကြင္း တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴခံၾကပါတယ္ အရွင္သံဃာေတာ္မ်ားက။ ဟုိးအရင္ကဆုိရင္ သုံးရက္တုိင္တုိင္ေလာင္းလွဴခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ပြဲေတာ္မွာ အစုိးရ ဌာနဆုိင္ရာေပါင္းစုံ၊ သာေရးနာေရးအလွဴရွင္အဖြဲ႔မ်ား၊ ရပ္ကြက္အလုိက္ အလွဴအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ၿမဳိ႕ေန မိသားစုေတြက လာၿပီး ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကတာဟာ ေပ်ာ္စရာအရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္အလွဴပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္ (ဆြမ္း ၊ ပရိကၡရာ၊ ေဆးဝါး၊ အသုံးအေဆာင္မ်ား အစသျဖင့္)။ အဲဒီေန႔ ဆြမ္းေလာင္းလွဴပြဲမွာ ျပည္နယ္၊ ၿမဳိ႕နယ္ သံဃၤာမဟာနာယက ေထရ္ႀကီးဝါႀကီး ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားအပါအဝင္ တစ္ၿမဳိ႕လုံးရွိ ရဟန္းသံဃၤာ အပါး ၅၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ မယ္သီလရွင္၊ သူေတာ္၊ သူေတာ္မတုိ႔ ၾကြေရာက္ၾကၿပီး အလွဴခံၾကပါတယ္။ တစ္ၿမဳိ႕လုံးက အလွဴရွင္ေတြကလဲ ေစတနာ သဒၵါးတရားထက္သန္စြာနဲ႔ ေလာင္းလွဴၾကတာဟာ ျမင္ရတဲ့လူတုိင္း စိတ္ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။ ပီတိရႊန္းလုိ႔ သာဓုေခၚစရာပါ။ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကုိ ပုိၿပီးေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အဘုိး၊ အေဘာင္လုိ႔ တင္စားၾကတဲ့ အ႐ုပ္ႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံပါ။
ဆြမ္းခံၾကြေရာက္ၾကတဲ့ ဆရာေတာ္အသွ်င္သူျမတ္တုိ႔ႏွင့္ မယ္သီလရွင္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အ႐ုပ္ႀကီးေမာင္ႏွံလဲ လုိက္ပါ အလွဴခံၾကပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ လူႀကီး၊ ကေလးသူငယ္တုိင္း အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြကုိ ကေလးေတြကုိ ေခၚၿပီး အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ထိေတြ႔ကုိင္ၾကည့္ခုိင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးအရြယ္တုန္းကလုိ ခုေခတ္ ကေလးေတြကလဲပဲ အ႐ုပ္ႀကီးကုိ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ေလ့ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးအနားကုိ သြားၿပီး မကုိင္ရဲ ကုိင္ရဲ သြားကုိင္ထိၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာကလဲ ၾကည္ႏူးစရာ ပုံရိပ္ေတြပါ။ အ႐ုပ္ႀကီးကလဲ ကေလးေတြကုိ ျမင္ရင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ကုိင္းညြတ္ၿပီး လုပ္ျပပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္လာၿပီဆုိရင္ ကေလးေတြကုိ ေၾကာက္ၿပီးေနာက္ဆုတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ အ႐ုပ္ႀကီးဆီ ျပန္မသြားေတာ့ဘူးလားဆုိရင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပန္လာၾကပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
အ႐ုပ္ႀကီးကုိ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ ကေလးတုိင္းက ခ်စ္ၾကပါတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးကလည္းပဲ အားလုံးကုိ ေမတၱာထားပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ဘာသာေရးကုိ အေလးေပးတယ္။ ဘုရားတရားကုိ ႐ုိေသကုိင္းရႈိင္းတယ္။ သာသနာအတြက္ ထမ္းေဆာင္ေပးတယ္။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြကုိလည္း ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေမအေဖတုိ႔ ကေလးကတည္းကပင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ကာလအမ်ားႀကီးထိလဲ အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ဗုဒၶသာသနာ့တာဝန္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
အ႐ုပ္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအတြက္ ထာဝရ အသက္ရွင္ေနတဲ့ အဖုိးရွင္၊ အေဘာင္ရွင္မဟုတ္လား။
986 total views, 1 views today