ကုိေအာင္၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
ဘဂၤလားပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ရာသီဥတုသာယာလာၿပီဆိုစြာနဲ႔ ဂြ၊ သံတြဲ၊ ငပလီ စေရ ကမ္းေျခတိက ေက်ာ့ပိုက္ လုပ္သားတိ ပင္လယ္ျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။
ညေနပိုင္း ေလးနာရီ ၀န္းက်င္ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုေက ပင္လယ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွာ စက္ေလွတိ အုပ္စုလိုက္ ပင္လယ္ျပင္ကို ထြက္ခြာေနၾကစြာကို တြီ႕ျမင္ရမွာပါ။ သူ႐ုိ႕ ဇာကို လားၿပီး ငါးရွာၾကမွာလဲ၊ ဇာလိုငါးတိရလဲ၊ အက်ိဳးအျမတ္ကို ဇာလို ခြဲေ၀ၾကသလဲ စေရ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ၊ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ပင္လယ္ျပင္အတိ႔ အႀကံဳတိကို ေျပာျပခ်င္ပါေရ။
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္သားတိစြာ မိုးရာသီအမွားမွာ ငါးဖမ္းေလွတိ ျပဳျပင္မြမ္းမံတာ၊ ငါးဖမ္းပိုက္တိ၊ စက္ကိရိယာ အသံုး အေဆာင္တိ စုေဆာင္းတာလုပ္ၿပီး မိုးကုန္တာနဲ႔ ငါးဖမ္းထြက္ၾကဖို႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရပါေရ။ ဦးသန္းႏိုင္က သံတြဲၿမဳိ႕ ဂ်ိေတၱာရြာမွာ ေနထိုင္သူတစ္ဦးပါ။ ေရလုပ္သားဘ၀ကေန ဦးစီး၊ ပဲ့ကိုင္အထိ လုပ္ခၿပီးမွ ေက်ာ့ပိုင္ေဖာင္ကို ကိုယ္တုိင္ တည္ေထာင္ လုပ္ကိုင္လာသူပါ။ သူက အခုလို ရွင္းျပပါေရ။
“လုပ္ငန္းစတင္တာကေတာ့ ျမန္မာလနဲ႔ဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္လ၊ အဂၤလိပ္လနဲ႔ဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာလေပါ့။ အဲ့ဒီလမွာ စေရ။ ေဆာင္းတြင္းနဲ႔ ေႏြရာသီကို ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ အလုပ္လုပ္ေရေပါ့။ အလုပ္လုပ္ၿပီး ၆ လပိုင္းေပါ့၊ ဇြန္ (ကဆုန္လ) ေလာက္ေပါ့ အဲဒီလမွာ ရာသီသိမ္းေရ။ စုစုေပါင္း အလုပ္လုပ္ေရလက ၅ လ ကေန ၆ လခြဲေပါ့ အဲ့ဒီေလာက္ အလုပ္ လုပ္ေရ။”
အလ်ားေပ ၅၀ ေက်ာ္ သစ္သားေလွတိကို ျမင္းေကာင္ေရ ၂၀ အထက္ အင္ဂ်င္တိနဲ႔ ေမာင္းႏွင္အသံုးျပဳၾကပါေရ။ ပိုက္တင္ေရ ေခါင္းေဆာင္ေလွၾကီး၊ မီးထြန္းဖို႔ အင္ဂ်င္ပါေရေလွတစီး၊ ရေရငါးကို သယ္ယူဖို႔ ေလွတစီး သံုးစီးပါေရ ေလွအပ္စု တဖြဲ႕ကို ေက်ာ့ပိုက္ တေဖာင္လို႔ေခၚ ၿပီး လုပ္သား ၁၅ ေယာက္က ၂၅ ေယာက္အထိ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ရစြာပါ။ ကိုလွေဌးက ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ခသူပါ။ သူ႐ုိ႕အဖြဲ႔ ဇာလို ငါးဖမ္းၾကလဲဆိုတာ အခုလို ေျပာျပပါေရ။
“ေက်ာ့ပိုက္က သံုးစီး တစီးမွာ ပိုက္ရွိေရ။ သူကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေလွႀကီး၊ ၿပီးရင္ ေနာက္လိုက္ ေလွေလး ႏွစ္စီး ကေတာ့ ေမာင္းေရစက္ရယ္ မီးထြန္းေရစက္ရယ္။ ဒိုင္နမိုတိနဲ႔၊ မီးသီးက တတန္းမွာ ေျခာက္လံုးေလာက္ရွိေရ သံုးတန္း၊ အရင္တုန္းက တစ္ရာ့တစ္ဆယ္အားေလးတိရွိေရ။ မီးသီးအားတိက ေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ျမင့္လာေရ။ အခုဆိုရင္ အတိ့ႀကီး အမ်ားႀကီး ျမင့္လာပါၿပီ။ အရင္တုန္းက တလံုးကို ေလးငါးရာေခတ္က အခု ဆိုရင္ သိန္းခ်ီေတာင္မွ သံုးေနၾကၿပီ။ အဲ့ဒါတိနဲ႔ ေမွာင္တာနဲ႔ မီးထြန္းတာေပါ့။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ခ်ၿပီးေတာ့ မီးထြန္းတာ။ မီးထြန္းေရအခါမွ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ငါးလိုက္ လာတာေပါ့။ ည တညလံုးထြန္းထားလိုက္တာ မိုးလင္း ေလးနာရီေလာက္က်မွ ပိုက္နဲ႔့ ၀ိုင္းရတာ။ ဟိုအရင္ကဆို လက္နဲ႔ ဆြဲရေရ။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာေတာ့့ စက္တိနဲ႔ ဆြဲ”
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ကိုင္သူတိက ကိုယ္ေနထိုင္ရာနဲ႔ အနီးအနားက ပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးရွာကတ္သလို တျခားတိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္တိကို ခရီးထြက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ကိုင္ၾကစြာလဲရွိပါေရ။ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီးက သဇင္နဲ႔ ေငြေဆာင္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ ထဲမွာပဲ မာန္ေအာင္ကၽြန္း၊ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဇင္ေခ်ာင္း၊ ရမ္းၿဗဲက နဂါး၊ ကင္းေခ်ာင္း၊ စေရ ေနရာတိကို ခရီး ထြက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကတာပါ။ ဇာေနရာ ဇာေဒသမွာပဲ လုပ္လုပ္ သူ႐ုိ႕တိရဲ့ အလုပ္ခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ ေလွ စထြက္ေရ အခ်ိန္က ေနာက္ေန႔ မနက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ထိ ျဖစ္ပါေရ။ စက္ေလွစထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာ့ေဖါင္တခုလံုးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ပဲ့ကိုင္ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေလွဦးစီးနဲ႔ လုပ္သားတိက တာ၀န္ခြဲေ၀ လုပ္ၾက ရတာပါ။ ေလွဦးစီးလုပ္ခဖူးေရ ကိုလွေဌးက အခုလုိ ေျပာျပပါေရ။
“ေနာက္က တက္မကိုင္က ဇာကိုေရာက္ေအာင္လားဖုိ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕က ေရာက္ေအာင္ လားရေရ။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့။ ငယ္သားကေတာ့ အိပ္ၿပီ။ သူ႔ တာ၀န္ဘာမွမရွိဘူး။ မီးထြန္းဖို႔ ေနရာေရာက္ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္း ငါးကို ၾကည့္ေနရေရ။ ဒီငါးက ဇာလိုအေျခအေနရွိေရ။ ထူေရ ပါးေရ ဆိုတာကို တက္မကိုင္ကို ေျပာေနရေရ။ တက္မကိုင္က ေမးေနေရ ခဏခဏ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒါကို ၾကည့္ေနရေရ။ ဒီေနရာမွာ တကယ္လို႔ ငါးပါးေရဆိုရင္ ေက်ာက္ဆြဲရဖို႔၊ ဦးစီးက ဆြဲရေရ။ ပင္ပန္းေရ ဦးစီးက။ ေက်ာက္ဆြဲၿပီး ဦးစီးက တေနရာကိုေျပာင္း။ ဒီေလာက္မွာ ခ်သင့္ေရဆိုခ်။ က်န္ေရသူက အိပ္ေန ကိုယ္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရတာေပါ့။ ဦးစီးနဲ႔ တက္မကိုင္က တာ၀န္ႀကီးတာေပါ့။”
မနက္ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ တညလံုး မီးထြန္းထားလို႔ ေရာက္ေနေရငါးတိကို ပိုက္ လုပ္သားတိက ပိုက္၀ိုင္းဖို႔ ပိုက္ဆြဲတင္ဖို႔ တာ၀န္စပါၿပီ။ စက္ကိရိယာတိ မသံုးႏို္င္ေသးခင္ကေတာ့ လက္နဲ႔ပဲ ဆြဲၾကရတာပါ။ ပိုက္လုပ္သား တေယာက္ ဇာေလာက္အထိ လုပ္ကိုင္ရေရဆိုတာ ကိုလွေဌးက အခုလိုရွင္းျပပါေရ။
“ပင္ပန္းလြန္းအားႀကီးလို႔ ထမင္းစားလို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ စက္မေပၚေရေခတ္က လက္နဲ႔ဆြဲရေရ။ ဒီ သံကြင္းႀကိဳး ႀကီးတိကို။ တခါတေလ အေၾကာင္းမလွလို႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေက်ာက္တိဘာတိ ၿငိေရဆိုရင္ မနက္ေလးနာရီ ေလာက္က လားလိုက္တာ ဒီကို ညဘက္ ၈ နာရီမွ ေရာက္ေရ။ ထမင္းဆာအားႀကီးလို႔ ေလးဘက္ကုန္းတက္ရေရ အိမ္ကို… ဗိုက္ဆာအားႀကီးလို႔”
လုပ္သားကေန တက္မကိုင္အထိ ကိုယ့္တာ၀န္နဲ႔ ခြဲေ၀ယူၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကရသလို တက္မကိုင္နဲ႔ ေလွဦးစီး႐ုိ႕က ငါးရဖုိ႔့ ေနရာကို ရွာေဖြႏိုင္ရေရ အတိ႔အႀကံဳနဲ႔ အရည္အခ်င္းလဲ ရွိဖို႔လိုပါေရ။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ့္ထက္၀ါရင့္ေရ ဆရာတိဆီက သင္ယူၾကရစြာပါ။ ဇာအခ်ိန္ ဇာေနရာမွာ ငါးရႏိုင္ေရဆိုတာ မွတ္သားထားရၿပီး အဲ့ဒါကိုမွတ္ခ်က္လို႔ ေရလုပ္သား တိက ေျပာၾကပါေရ။
“မွတ္ခ်က္ဆိုစြာ နဂို လူႀကီးတိရဲ့ ဟိုေတာင္နဲ႔ ဟို ခ်ိဳင့္နဲ႔၊ ဒီေတာင္နဲ႔ ဒါနဲ႔ အဲ့လိုမ်ိဳးတိ မွတ္ခ်က္တိ ရွိေရ။ ဒါကို ေရွ႕ကလူႀကီးတိကေျပာေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕က မွတ္ထား။ မေန႔က ေရာက္ေရေနရာကို ဒီေန႔ ေရာက္ေအာင္ လားရတာပဲ။ ေလွကို ဦးတည္ၿပီး တန္းလို႔ လားေရ။ အဲ့ဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ …. ဒါကေတာ့ မွန္းေခ်ေပါ့၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ငါးကရွိသင့္ေရ အဲ့လိုထင္ရင္ အဲ့ဒီေနရာမွာ ေကာက္ၿပီးေတာ့ခ်… မီးထြန္း… အဲ့လိုပဲေပါ့။”
လသာရက္တိဆိုေကေတာ့ သူ႐ုိ႕တိ အလုပ္နားရက္တိပါ။ သူ႐ုိ႕ အလုပ္လုပ္ရက္က တစ္လကို ၂၂ ရက္ေလာက္ လုပ္ၾက ရေရလို႔ ဆိုပါေရ။ ေရလုပ္သားတိကေတာ့ အဲ့ဒီ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၂၂ ရက္ကို တေမွာင္လို႔ သတ္မွတ္ပါေရ။
“အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရင္ လလို႔တြက္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ ေဒသမွာက်ေတာ့ ေမွာင္ လို႔ေျပာေရ။ ေမွာင္ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ ဒီ လသာေရ၊ လမသာဘူးေပါ့။ လမသာေရ ရက္တိကို အဓိကထားလုပ္ေရ။ လသာေရရက္တိဆို အလုပ္နားရေရ သေဘာ ရွိေရ။ အဲ့ဒီေတာ့ လတလရဲ့ လျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ အဲ့ဒီ ၃ ရက္ေလာက္ကပင္ လုပ္လိုက္တာ ေနာက္တလ အဆန္း ၁၄-၁၅ လျပည့္ကာနီးေပါ့ ၾကားထဲမွာ ၂၂ ရက္ အလုပ္လုပ္ေရ။ အဲ့ဒါကိုပဲ တလစာလို႔ သတ္မွတ္ေရ။”
သူ႐ုိ႕ တေမွာင္လုပ္ၿပီးေရ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာ့ပိုက္ပိုင္ရွင္ဆီက လုပ္အားခတိကို ရွင္းပီးေတာ့မွာပါ။ တေမွာင္မွာ ရွာလို႔ ရခေရ ၀င္ေငြကို စုေပါင္းထားၿပီး ပိုက္ရွင္ကေ၀စု၊ လုပ္သားတိရဲ့ ေ၀စုကို သေဘာတူထားေရအတိုင္း ခြဲေ၀ၾကပါၿပီ။ လုပ္အားခ ေငြရွင္းေရအခါ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ခြဲေ၀ပီးတာရွိသလို လစာနဲ႔ ပီးတာလဲရွိေရလို႔ ဦးသန္းႏိုင္က ေျပာပါေရ။ တခါတေလ ပိုက္လုပ္သားတိမွာ အေရးေပၚေငြလိုအပ္တာ က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တာမ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ ပိုက္ရွင္ဆီက ႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ပီးထားရတာလဲ ရွိပါေရ။
“ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးေလာက္ခြဲေရ။ ပထမတမ်ိဳးကေတာ့ ရလာေရအေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့ သူ႐ုိ႕ကို ၃၀ ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕က ၇၀၊ အဲ့ဒီ ၃၀-၇၀ မွာ လုပ္သားတိက လိုက္႐ံုပဲ၊ ပိုက္လိုက္၊ ဘာမွပီးစရာမလိုဘူး။ ရေရ အက်ိဳးအျမတ္ ထဲက ၃၀ ကို လိုက္ေရသူ ၁၅ေယာက္၊ ၂၅ ေယာက္ ကခြဲယူေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ ၇၀ မွာ ဆီဖိုး၊ စက္ျပင္ခ၊ ပိုက္ၿပဲလားတာ၊ ေလွနာ လားတာ အဲ့ဒါတိက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕က ကိုယ့္ဥစၥာကိုယ္လုပ္၊ အဲ့ဒီ စနစ္နဲ႔လားေရ။ ဒုတိယ တမ်ိဳးက လခနဲ႔လားေရ။ ပိုက္ ပိုင္ရွင္တိက ကုိယ့္ဆီမွာရွိေရ လုပ္သားတိကို ဇာနည္းကို ႀကိဳက္လဲ၊ သူ႐ုိ႕က အဲ့ဒီနည္း ေကာင္းေရ၊ ႀကိဳက္ေရဆို အဲ့ဒီ နည္းသံုးေရ။ တခ်ိဳ႕က ဇာနည္းသံုးဖုိ႔ဆို အဲ့နည္းသံုးေရ။”
ေန႔စဥ္ရလာေရ ငါးထဲက ေရလုပ္သားတိအတြက္ စားဖို႔ ခြဲေ၀ပီးရသလို အဲ့ဒီ ေ၀ပီးေရငါးကို ျပန္ေရာင္းတာ၊ ငါးေျခာက္ လွန္းထားတာ လုပ္ႏိုင္ေရအတြက္ ေရလုပ္သားတိအတြက္ ေန႔စဥ္၀င္ေငြကလဲ ရပါေသးေရ။ တက္မကိုင္နဲ႔ ေလွဦးစီး ႐ုိ႕ကေတာ့ လုပ္သားစုအတြက္ ရေရ ေ၀ပံုက် ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထဲက အခ်ိဳးက်ရေရအျပင္ ဆရာေၾကးအေနနဲ႔ ရေရငါးရဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းတခ်ိဳ႕ကို ခံစားခြင့္ရွိပါေသးေရ။
“တေထာင္မွာ တဆယ္ပီးဖုိ႔ဆိုရင္ အဲ့ဒီထဲမွာ ခြဲၿပီးေတာ့မွ ဦးစီးက သံုးက်ပ္၊ တက္မကိုင္က ခုနစ္က်ပ္ရေရ အရင္တုန္းက ဆိုရင္။ ဒီေခတ္က်ေတာ့ ဦးစီးက ငါးက်ပ္ တက္မကိုင္က ဆယ့္ငါးက်ပ္ အဲ့လိုရေသးေရ။ ထပ္ၿပီးရေသး ေရ အပိုေငြေပါ့။ ဆရာေၾကး အဲ့လိုမ်ိဳးရွိေရ။”
တကယ္ေတာ့ ပိုက္တေဖာင္အတြက္ စိုက္ထုတ္ရေရ အရင္းအႏွီးကလဲ နည္းလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး အရင္းအႏွီးအျဖစ္ သိန္းသံုးရာေက်ာ္ေလာက္ ရွိသလို တရာသီမွာလဲ အနည္းဆံုး သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ ႀကိဳတင္ကုန္က် ရေရလို႔ ပိုက္လုပ္ငန္းရွင္ ကိုေက်ာ္ေ၀ေစာက ေျပာပါေရ။
“ေလွတိေရာ ပိုက္တိေရာ စက္တိေရာ တန္ဖိုးဆိုရင္ သိန္းသံုးရာအေက်ာ္မွာပဲရွိေရ။ သိန္းသံုးရာ့ ငါးဆယ္ ၀န္းက်င္မွာကို ကုန္က်ေရ။ တနွစ္ကို ျပင္ဆင္စရိတ္ ဆိုတာ သိန္းတရာ့ငါးဆယ္ရဲ့ အထက္မွာပဲရွိေရ။ ျပင္ဆင္စရိတ္ ေတာင္မွ။ ရာသီခ်ိန္မွာ ဆင္းေရ ဆီဖိုး .. ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕သံုးေရ ဒီဇယ္႐ုိ႕ ဘာ႐ုိ႕သံုးေရအဖိုးတိ၊ အလုပ္လုပ္ေရအခ်ိန္မွာ လုပ္သားခ၊ လုပ္သားခ ႀကိဳတင္ထုတ္ပီးေရေငြ ႐ုိ႕ဆိုတာက အဲ့ဒီအခ်ိန္ သိန္းငါးဆယ္နဲ႔ တရာၾကားမွာ ထပ္ကုန္ေရ။”
ဒီလိုငါးတိရခေကေတာင္မွ ငါးေစ်းကြက္ကို ကုန္သည္တိကပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေရအတြက္ ေရလုပ္သားတိက ပီးေရေစ်းနဲ႔ပဲ ေရာင္းခ် လိုက္ရတာ မ်ားပါေရ။ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအေျခအေနအရ အေအးခန္းစက္႐ံုတိ မတည္ႏိုင္သလို ေရာင္းမကုန္ေရ ငါးကို ငါးေျခာက္လွန္းဖို႔ ေသာင္ျပင္ဧရိယာ နည္းလာတာက ေရလုပ္သားတိ နစ္နာေနရေရလို႔ ဆိုပါေရ။ အစိုးရက ထိုက္သင့္ သလို ကူညီပီးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေရလို႔ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းရွင္ အသင္း ဥကၠဌလဲျဖစ္ေရ ကိုေက်ာ္ေ၀ေစာက ေျပာပါေရ။
“အရင္းအႏွီးလိုေရအတြက္ SME ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ လုိက္လုပ္ေရ။ ေယေလ့သင့့္္ ကၽြန္ေတာ္ သတင္း ၾကားသေလာက္ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လ်ာထားခ်က္ မပါဘူးလို႔ သိရေရ။ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ SME က သိန္းႏွစ္ရာေအာက္လို႔ ပီးႏိုင္ခဖုိ႔ဆိုရင္ ေရလုပ္ငန္းတိ ပိုၿပီး ဖြ႔႔ၿဖိဳးလာဖုိ႔၊ ပိုၿပီးေတာ့လည္း အကူအညီ အေထာက္ပံ့ ပိုရလာဖုိ႔လို႔ ထင္ေရ။”
ပင္လယ္ထဲမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြၾကေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ ထင္ထားသလို ျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခါတေလ မထင္မွတ္ပဲ ငါးတိရလို႔ ေပ်ာ္ရတာလဲ ရွိပါေရ။
“ပိုက္၀ိုင္းတာနဲ႔ ပိုက္ဆြဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သံကြင္း တစ္႐ံု တစ္ေရ။ ဆြဲလို႔မရေတာ့ဘာလဲေပါ့။ ေက်ာက္မ်ား ၿငိေနလား.. ကၽြန္ေတာ္ ဦးကေနလားၿပီးေတာ့ တက္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လုိက္တာ အဲ့ဒီတက္က ေရထဲ မေဖာက္ပဲနဲ႔ လွမ္းေနေရ ဟာ ဘာလဲ ျမင္လဲ မျမင္ဘူး… ဒါႀကီး ဘာျဖစ္လဲ ဘာလဲေပါ့ … ဟာ. … တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ … ေနာက္ ဇာဟုတ္ဖို႔လဲ … ငါး …. ငါး …. ငါး …. ငါး …. တျပင္လုံးဗ်ာ အဲ့ဒီထဲမွာ ျပည့္ေနတာပဲ။ အဲ့ဒီခါတုန္းက ေလွ ေျခာက္စီးတိုက္ရတာ။ တျခား ထူးထူးဆန္းဆန္း ကေတာ့ မထင္မွတ္ပဲနဲ႔ ငါးနီတူ၀ိုင္းလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖက အဲ့ဒီတုန္းက တက္မကိုင္ေပါ့ …. ဘာမွ မျမင္ပဲ ငါးကို ဆြဲရင္း ဆြဲရင္းနဲ႔ ငါးေရာင္တိ အဲ့ဒါႀကီးတိ ေပၚလာတာ။ အဲ့ဒါက မထင္မွတ္ပဲရတာ ၀မ္းသာတာေပါ့။ သူ႔ထက္ျမင့္တာ က်ေတာ့ ယူးဇနား (ငါးမုတ္) ဒါမ်ိဳးလဲ ရဖူးေရ။ ယူးဇနား ရတုန္းကလဲ အခဲလိုက္ႀကီး ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ။ ကိုယ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းသာဖို႔ေကာင္းတာတိေပါ့။”
တကယ္ေတာ့ ပင္လယ္ဆိုတာ မာယာမ်ားလြန္းပါေရ၊ အခုသာယာေနေပမယ့္ ခဏတြင္းခ်င္း ေလႀကီး မိုးႀကီးနဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္လာတတ္ပါေသးေရ။ ပင္လယ္ထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆုိင္ရွင္သန္ခရေရ အတိ႔အႀကံဳကို ဦးသန္းႏိုင္က အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါေရ။
“ညဦးပိုင္း ကိုးနာရီေလာက္က ေမာင္းတာ ကမ္းကို လံုး၀မေရာက္ဘူး။ ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးေရ၊ ေနာက္ကို နည္းနည္း ေရြ႕ေရ၊ အဲလိုမေမာင္ပဲနဲ႔ ေက်ာက္ခ်ထားလို႔လဲ မရဘူး။ ေက်ာက္ခ်ထားရင္လဲ ျပတ္ရင္ ျပတ္၊ မျပတ္ရင္ ေက်ာက္က ေပၚပါေရ။ ကၽြန္ေတ္ာ႐ုိ႕ ေက်ာက္လဲမခ်ရဲဘူး။ ဒီတိုင္းပဲေမာင္းေရ။ ဇာေလာက္ထိေမာင္းလဲဆိုရင္ ေနာက္မွာရွိေရ ရွပ္႐ိုး၊ ပန္ကာလည္ေရ ေနရာတိက မီးခိုးထြက္ေရ။ တညလံုးမွ မသတ္တာ။ ေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းေရစက္နဲ႔ ေနာက္က ေလွတစီး၊ ပိုက္တင္ထားေရေလွကို တြဲၿပီးေမာင္းရတာ ကၽြန္ေတာ္က။ ေနာက္ကေလွမွာ စက္ မရွိဘူး။ အခုမွသာ စက္တိ သံုးၾကတာ။ ကမ္းကို တေျဖးေျဖးေမာင္းလာေရအခါ ကမ္းေျခကို ေရာက္ေရအခါ စက္တိ ျပန္သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကမ္းကို ဇာသူဆြဲတင္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလူတိ ဇာသူမွ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးလားေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ကမ္းေျခမွာ အဲ့ဒီတုန္းက ကင္းေခ်ာင္း၊ ဇင္ေခ်ာင္း၊ အဲ့ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ သိရသေလာက္ လူေပါင္း သံုးရာနီးပါး ဆံုး႐ံႉးလားေရ။”
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းလုပ္သူတိ အားလံုးကေတာ့ အဆင္ေျပၾက၊ အျမတ္အစြန္း ရၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးသန္းႏိုင္က ထိုက္သင့္သေလာက္ အျမတ္က်န္ေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွ စလုပ္ေရ ကိုေဇာ္ႏိုင္ထြန္းကေတာ့ ဆံုး႐ံႉးမႈရွိခပါေရ။
“ငါးတိ့မ်ားရရင္ေတာ့ ကိုက္တာေပါ့။ မရရင္ေတာ့ ႐ံႉးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က မႏွစ္ကေတာ့ ႐ံႉးေရ။ ဒီႏွစ္႐ံႉးေရ၊ ေနာက္ႏွစ္ခါ ျမတ္ဖုိ႔၊ ေနာက္ႏွစ္႐ံႉးရင္ ေနာက္တႏွစ္ခါ ျမတ္ဖုိ႔ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေရ။ ပင္လယ္ထဲက လုပ္ငန္းဆိုတာကေတာ့ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလို႔မရဘူးေလ။”
ပင္လယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခၿပီး က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ပင္လယ္ထဲကို မထြက္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလွေရ ကိုလွေဌးကေတာ့ ကမ္းေျခမွာ ပိုက္တိဖာရင္း ပင္လယ္ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဆဲပါ။
“အခုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေယေလ့သင့့္္ အားေရအခ်ိန္ေလးမွာ ၀င္ေငြေလးရေအာင္ေတာ့ က်ားပိုက္ေလးတိဖာေရ။ တျခားေနရာထက္စာရင္ ဒီလုပ္ငန္းက ၀င္ေငြေကာင္းပါေရ။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေရ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတာ္႐ံုေနရာမွာ ရွိဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ တရက္လုပ္ရင္ တေသာင္းရေရ။ မနက္ ၇ နာရီက ၁၁ နာရီ ထမင္းစားဖုိ႔ ၁ နာရီက ၅ နာရီထိဆို တေသာင္းရေရေလ။ ပိုက္ကေလးလုပ္ေတာင္မွ။”
512 total views, 2 views today