ကုိေအာင္၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
ဘဂၤလားပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ရာသီဥတုသာယာလာၿပီဆိုတာနဲ႔ ဂြ၊ သံတြဲ၊ ငပလီ စတဲ့ ကမ္းေျခေတြက ေက်ာ့ပိုက္ လုပ္သားေတြ ပင္လယ္ျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။
ညေနပိုင္း ေလးနာရီ ၀န္းက်င္ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ပင္လယ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွာ စက္ေလွေတြ အုပ္စုလိုက္ ပင္လယ္ျပင္ကို ထြက္ခြာေနၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရမွာပါ။ သူတို႔ ဘယ္ကို သြားၿပီး ငါးရွာၾကမွာလဲ၊ ဘယ္လိုငါးေတြရလဲ၊ အက်ိဳးအျမတ္ကို ဘယ္လို ခြဲေ၀ၾကသလဲ စတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ၊ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ပင္လယ္ျပင္အေတြ႔ အႀကံဳေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္သားေတြဟာ မိုးရာသီအတြင္းမွာ ငါးဖမ္းေလွေတြ ျပဳျပင္မြမ္းမံတာ၊ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ၊ စက္ကိရိယာ အသံုး အေဆာင္ေတြ စုေဆာင္းတာလုပ္ၿပီး မိုးကုန္တာနဲ႔ ငါးဖမ္းထြက္ၾကဖို႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ဦးသန္းႏိုင္က သံတြဲၿမဳိ႕ ဂ်ိေတၱာရြာမွာ ေနထိုင္သူတစ္ဦးပါ။ ေရလုပ္သားဘ၀ကေန ဦးစီး၊ ပဲ့ကိုင္အထိ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ေက်ာ့ပိုင္ေဖာင္ကို ကိုယ္တုိင္ တည္ေထာင္ လုပ္ကိုင္လာသူပါ။ သူက အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။
“လုပ္ငန္းစတင္တာကေတာ့ ျမန္မာလနဲ႔ဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္လ၊ အဂၤလိပ္လနဲ႔ဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာလေပါ့။ အဲ့ဒီလမွာ စတယ္။ ေဆာင္းတြင္းနဲ႔ ေႏြရာသီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ အလုပ္လုပ္ၿပီး ၆ လပိုင္းေပါ့၊ ဇြန္ (ကဆုန္လ) ေလာက္ေပါ့ အဲဒီလမွာ ရာသီသိမ္းတယ္။ စုစုေပါင္းအလုပ္လုပ္တဲ့လက ၅ လ ကေန ၆ လခြဲေပါ့ အဲ့ဒီေလာက္ အလုပ္ လုပ္တယ္။”
အလ်ားေပ ၅၀ ေက်ာ္ သစ္သားေလွေတြကို ျမင္းေကာင္ေရ ၂၀ အထက္ အင္ဂ်င္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ပိုက္တင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလွၾကီး၊ မီးထြန္းဖို႔ အင္ဂ်င္ပါတဲ့ေလွတစီး၊ ရတဲ့ငါးကို သယ္ယူဖို႔ ေလွတစီး သံုးစီးပါတဲ့ ေလွအပ္စု တဖြဲ႕ကို ေက်ာ့ပိုက္ တေဖာင္လို႔ေခၚ ၿပီး လုပ္သား ၁၅ ေယာက္က ၂၅ ေယာက္အထိ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ရတာပါ။ ကိုလွေဌးက ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့သူပါ။ သူတို႔အဖြဲ႔ ဘယ္လို ငါးဖမ္းၾကလဲဆိုတာ အခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“ေက်ာ့ပိုက္က သံုးစီး တစီးမွာပိုက္ရွိတယ္။ သူကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေလွႀကီး၊ ၿပီးရင္ ေနာက္လိုက္ ေလွေလး ႏွစ္စီး ကေတာ့ ေမာင္းတဲ့စက္ရယ္ မီးထြန္းတဲ့စက္ရယ္။ ဒိုင္နမိုေတြနဲ႔၊ မီးသီးက တတန္းမွာ ေျခာက္လံုးေလာက္ရွိတယ္ သံုးတန္း၊ အရင္တုန္းက တစ္ရာ့တစ္ဆယ္အားေလးေတြရွိတယ္။ မီးသီးအားေတြက ေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ျမင့္လာတယ္။ အခုဆိုရင္ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ျမင့္လာပါၿပီ။ အရင္တုန္းက တလံုးကို ေလးငါးရာေခတ္က အခု ဆိုရင္ သိန္းခ်ီေတာင္မွ သံုးေနၾကၿပီ။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ ေမွာင္တာနဲ႔ မီးထြန္းတာေပါ့။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ခ်ၿပီးေတာ့ မီးထြန္းတာ။ မီးထြန္းတဲ့အခါမွ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ငါးလိုက္ လာတာေပါ့။ ည တညလံုးထြန္းထားလိုက္တာ မိုးလင္း ေလးနာရီေလာက္က်မွ ပိုက္နဲ႔့ ၀ိုင္းရတာ။ ဟိုအရင္ကဆို လက္နဲ႔ ဆြဲရတယ္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာေတာ့့ စက္ေတြနဲ႔ ဆြဲ”
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ကိုင္သူေတြက ကိုယ္ေနထိုင္ရာနဲ႔ အနီးအနားက ပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးရွာၾကသလို တျခားတိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြကို ခရီးထြက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ကိုင္ၾကတာလဲရွိပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီးက သဇင္နဲ႔ ေငြေဆာင္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲမွာပဲ မာန္ေအာင္ကၽြန္း၊ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဇင္ေခ်ာင္း၊ ရမ္းၿဗဲက နဂါး၊ ကင္းေခ်ာင္း၊ စတဲ့ ေနရာေတြကို ခရီးထြက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကတာပါ။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔ေတြရဲ့ အလုပ္ခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ ေလွ စထြက္တဲ့အခ်ိန္က ေနာက္ေန႔ မနက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ထိ ျဖစ္ပါတယ္။ စက္ေလွစထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာ့ေဖါင္တခုလံုးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ပဲ့ကိုင္ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေလွဦးစီးနဲ႔ လုပ္သားေတြက တာ၀န္ခြဲေ၀ လုပ္ၾက ရတာပါ။ ေလွဦးစီးလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုလွေဌးက အခုကို ေျပာျပပါတယ္။
“ေနာက္က တက္မကိုင္က ဘယ္ကိုေရာက္ေအာင္သြားမယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေရာက္ေအာင္ သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့။ ငယ္သားကေတာ့ အိပ္ၿပီ။ သူ႔တာ၀န္ဘာမွမရွိဘူး။ မီးထြန္းဖို႔ ေနရာေရာက္ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္း ငါးကို ၾကည့္ေနရတယ္။ ဒီငါးက ဘယ္လိုအေျခအေနရွိတယ္။ ထူတယ္ ပါးတယ္ ဆိုတာကို တက္မကိုင္ကို ေျပာေနရတယ္။ တက္မကိုင္က ေမးေနတယ္ ခဏခဏ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒါကို ၾကည့္ေနရတယ္။ ဒီေနရာမွာ တကယ္လို႔ ငါးပါးတယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္ဆြဲရဖို႔၊ ဦးစီးက ဆြဲရတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ ဦးစီးက။ ေက်ာက္ဆြဲၿပီး ဦးစီးက တေနရာကိုေျပာင္း။ ဒီေလာက္မွာ ခ်သင့္တယ္ဆိုခ်။ က်န္တဲ့သူက အိပ္ေန ကိုယ္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရတာေပါ့။ ဦးစီးနဲ႔ တက္မကိုင္က တာ၀န္ႀကီးတာေပါ့။”
မနက္အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ တညလံုး မီးထြန္းထားလို႔ ေရာက္ေနတဲ့ငါးေတြကို ပိုက္လုပ္သားေတြက ပိုက္၀ိုင္းဖို႔ ပိုက္ဆြဲတင္ဖို႔ တာ၀န္စပါၿပီ။ စက္ကိရိယာေတြ မသံုးႏို္င္ေသးခင္ကေတာ့ လက္နဲ႔ပဲ ဆြဲၾကရတာပါ။ ပိုက္လုပ္သားတေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ကိုင္ရတယ္ဆိုတာ ကိုလွေဌးက အခုလိုရွင္းျပပါတယ္။
“ပင္ပန္းလြန္းအားႀကီးလို႔ ထမင္းစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ စက္မေပၚတဲ့ေခတ္က လက္နဲ႔ဆြဲရတယ္။ ဒီ သံကြင္းႀကိဳး ႀကီးေတြကို။ တခါတေလ အေၾကာင္းမလွလို႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေက်ာက္ေတြဘာေတြ ၿငိတယ္ဆိုရင္ မနက္ေလးနာရီ ေလာက္က သြားလိုက္တာ ဒီကို ညဘက္ ၈ နာရီမွ ေရာက္တယ္။ ထမင္းဆာအားႀကီးလို႔ ေလးဘက္ကုန္းတက္ရတယ္ အိမ္ကို… ဗိုက္ဆာအားႀကီးလို႔”
လုပ္သားကေန တက္မကိုင္အထိ ကိုယ့္တာ၀န္နဲ႔ ခြဲေ၀ယူၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကရသလို တက္မကိုင္နဲ႔ ေလွဦးစီးတို႔က ငါးရမယ့္ ေနရာကို ရွာေဖြႏိုင္ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ အရည္အခ်င္းလဲ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ့္ထက္၀ါရင့္တဲ့ ဆရာေတြဆီက သင္ယူၾကရတာပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ငါးရႏိုင္တယ္ဆိုတာ မွတ္သားထားရၿပီး အဲ့ဒါကိုမွတ္ခ်က္လို႔ ေရလုပ္သား ေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
“မွတ္ခ်က္ဆိုတာ နဂို လူႀကီးေတြရဲ့ ဟိုေတာင္နဲ႔ ဟို ခ်ိဳင့္နဲ႔၊ ဒီေတာင္နဲ႔ ဒါနဲ႔ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြ မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကို ေရွ႕ကလူႀကီးေတြကေျပာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မွတ္ထား။ မေန႔ကေရာက္တဲ့ေနရာကို ဒီေန႔ ေရာက္ေအာင္ သြားရတာပဲ။ ေလွကို ဦးတည္ၿပီး တန္းလို႔ သြားတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ …. ဒါကေတာ့ မွန္းေခ်ေပါ့၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ငါးကရွိသင့္တယ္ အဲ့လိုထင္ရင္ အဲ့ဒီေနရာမွာ ေကာက္ၿပီးေတာ့ခ်… မီးထြန္း… အဲ့လိုပဲေပါ့။”
လသာရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ အလုပ္နားရက္ေတြပါ။ သူတို႔ရဲ့ အလုပ္လုပ္ရက္က တလကို ၂၂ ရက္ေလာက္ လုပ္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေရလုပ္သားေတြကေတာ့ အဲ့ဒီ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၂၂ ရက္ကို တေမွာင္ လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
“အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရင္ လလို႔တြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွာက်ေတာ့ ေမွာင္ လို႔ေျပာတယ္။ ေမွာင္ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီ လသာတယ္၊ လမသာဘူးေပါ့။ လမသာတဲ့ ရက္ေတြကို အဓိကထားလုပ္တယ္။ လသာတဲ့ရက္ေတြဆို အလုပ္နားရတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လတလရဲ့ လျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ အဲ့ဒီ ၃ ရက္ေလာက္ကပင္ လုပ္လိုက္တာ ေနာက္တလ အဆန္း ၁၄-၁၅ လျပည့္ကာနီးေပါ့ ၾကားထဲမွာ ၂၂ ရက္ အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲ့ဒါကိုပဲ တလစာလို႔ သတ္မွတ္တယ္။”
သူတို႔ တေမွာင္လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာ့ပိုက္ပိုင္ရွင္ဆီက လုပ္အားခေတြကို ရွင္းေပးေတာ့မွာပါ။ တေမွာင္မွာ ရွာလို႔ရခဲ့တဲ့ ၀င္ေငြကို စုေပါင္းထားၿပီး ပိုက္ရွင္ကေ၀စု၊ လုပ္သားေတြရဲ့ ေ၀စုကို သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း ခြဲေ၀ၾကပါၿပီ။ လုပ္အားခ ေငြရွင္းတဲ့အခါ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ခြဲေ၀ေပးတာရွိသလို လစာနဲ႔ ေပးတာလဲရွိတယ္လို႔ ဦးသန္းႏိုင္က ေျပာပါတယ္။ တခါတေလ ပိုက္လုပ္သားေတြမွာ အေရးေပၚေငြလိုအပ္တာ က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တာမ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ ပိုက္ရွင္ဆီက ႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ေပးထားရတာလဲ ရွိပါတယ္။
“ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးေလာက္ခြဲတယ္။ ပထမတမ်ိဳးကေတာ့ ရလာတဲ့အေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို ၃၀ ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၇၀၊ အဲ့ဒီ ၃၀-၇၀ မွာ လုပ္သားေတြက လိုက္႐ံုပဲ၊ ပိုက္လိုက္၊ ဘာမွေပးစရာမလိုဘူး။ ရတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ ထဲက ၃၀ ကို လိုက္တဲ့သူ ၁၅ေယာက္၊ ၂၅ ေယာက္ ကခြဲယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၇၀ မွာ ဆီဖိုး၊ စက္ျပင္ခ၊ ပိုက္ၿပဲသြားတာ၊ ေလွနာသြားတာ အဲ့ဒါေတြက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ဥစၥာကိုယ္လုပ္၊ အဲ့ဒီ စနစ္နဲ႔သြားတယ္။ ဒုတိယ တမ်ိဳးက လခနဲ႔သြားတယ္။ ပိုက္ ပိုင္ရွင္ေတြက ကုိယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ လုပ္သားေတြကို ဘယ္နည္းကို ႀကိဳက္လဲ၊ သူတို႔က အဲ့ဒီနည္း ေကာင္းတယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ဆို အဲ့ဒီနည္းသံုးတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္နည္းသံုးမယ္ဆို အဲ့နည္းသံုးတယ္။”
ေန႔စဥ္ရလာတဲ့ ငါးထဲက ေရလုပ္သားေတြအတြက္ စားဖို႔ ခြဲေ၀ေပးရသလို အဲ့ဒီ ေ၀ေပးတဲ့ငါးကို ျပန္ေရာင္းတာ၊ ငါးေျခာက္ လွန္းထားတာ လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေရလုပ္သားေတြအတြက္ ေန႔စဥ္၀င္ေငြကလဲ ရပါေသးတယ္။ တက္မကိုင္နဲ႔ ေလွဦးစီး တို႔ကေတာ့ လုပ္သားစုအတြက္ ရတဲ့ ေ၀ပံုက် ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထဲက အခ်ိဳးက်ရတဲ့အျပင္ ဆရာေၾကးအေနနဲ႔ ရတဲ့ငါးရဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းတခ်ိဳ႕ကို ခံစားခြင့္ရွိပါေသးတယ္။
“တေထာင္မွာ တဆယ္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီထဲမွာ ခြဲၿပီးေတာ့မွ ဦးစီးက သံုးက်ပ္၊ တက္မကိုင္က ခုနစ္က်ပ္ရတယ္ အရင္တုန္းကဆိုရင္။ ဒီေခတ္က်ေတာ့ ဦးစီးက ငါးက်ပ္ တက္မကိုင္က ဆယ့္ငါးက်ပ္ အဲ့လိုရေသးတယ္။ ထပ္ၿပီးရေသး တယ္ အပိုေငြေပါ့။ ဆရာေၾကး အဲ့လိုမ်ိဳးရွိတယ္။”
တကယ္ေတာ့ ပိုက္တေဖာင္အတြက္ စိုက္ထုတ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးကလဲ နည္းလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး အရင္းအႏွီးအျဖစ္ သိန္းသံုးရာေက်ာ္ေလာက္ ရွိသလို တရာသီမွာလဲ အနည္းဆံုး သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ ႀကိဳတင္ကုန္က် ရတယ္လို႔ ပိုက္လုပ္ငန္းရွင္ ကိုေက်ာ္ေ၀ေစာက ေျပာပါတယ္။
“ေလွေတြေရာ ပိုက္ေတြေရာ စက္ေတြေရာ တန္ဖိုးဆိုရင္ သိန္းသံုးရာအေက်ာ္မွာပဲရွိတယ္။ သိန္းသံုးရာ့ ငါးဆယ္ ၀န္းက်င္မွာကို ကုန္က်တယ္။ တနွစ္ကို ျပင္ဆင္စရိတ္ ဆိုတာ သိန္းတရာ့ငါးဆယ္ရဲ့ အထက္မွာပဲရွိတယ္။ ျပင္ဆင္စရိတ္ ေတာင္မွ။ ရာသီခ်ိန္မွာဆင္းတဲ့ ဆီဖိုး .. ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးတဲ့ ဒီဇယ္တို႔ ဘာတို႔သံုးတဲ့အဖိုးေတြ၊ အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္သားခ၊ လုပ္သားခ ႀကိဳတင္ထုတ္ေပးတဲ့ေငြ တို႔ဆိုတာက အဲ့ဒီအခ်ိန္ သိန္းငါးဆယ္နဲ႔ တရာၾကားမွာ ထပ္ကုန္တယ္။”
ဒီလိုငါးေတြရခဲ့ရင္ေတာင္မွ ငါးေစ်းကြက္ကို ကုန္သည္ေတြကပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရလုပ္သားေတြက ေပးတဲ့ေစ်းနဲ႔ပဲ ေရာင္းခ်လိုက္ရတာ မ်ားပါတယ္။ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအေျခအေနအရ အေအးခန္းစက္႐ံုေတြ မတည္ႏိုင္သလို ေရာင္းမကုန္တဲ့ ငါးကို ငါးေျခာက္လွန္းဖို႔ ေသာင္ျပင္ဧရိယာ နည္းလာတာက ေရလုပ္သားေတြ နစ္နာေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အစိုးရက ထိုက္သင့္သလို ကူညီေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္လို႔ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းရွင္ အသင္း ဥကၠဌလဲျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေ၀ေစာက ေျပာပါတယ္။
“အရင္းအႏွီးလိုတဲ့အတြက္ SME ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ လုိက္လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းၾကားသေလာက္ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လ်ာထားခ်က္မပါဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ SME က သိန္းႏွစ္ရာေအာက္လို႔ ေပးႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရလုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီး ဖြ႔႔ၿဖိဳးလာမယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့လည္း အကူအညီအေထာက္ပံ့ပိုရလာမယ္လို႔ ထင္တယ္။”
ပင္လယ္ထဲမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြၾကေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ ထင္ထားသလို ျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခါတေလ မထင္မွတ္ပဲ ငါးေတြရလို႔ ေပ်ာ္ရတာလဲ ရွိပါတယ္။
“ပိုက္၀ိုင္းတာနဲ႔ ပိုက္ဆြဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သံကြင္း တစ္႐ံု တစ္တယ္။ ဆြဲလို႔မရေတာ့ဘာလဲေပါ့။ ေက်ာက္မ်ား ၿငိေနလား.. ကၽြန္ေတာ္ ဦးကေနသြားၿပီးေတာ့ တက္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လုိက္တာ အဲ့ဒီတက္က ေရထဲ မေဖာက္ပဲနဲ႔ လွမ္းေနတယ္ ဟာ ဘာလဲ ျမင္လဲ မျမင္ဘူး… ဒါႀကီး ဘာျဖစ္လဲ ဘာလဲေပါ့ … ဟာ. … တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ … ေနာက္ ဘယ္ဟုတ္ဖို႔လဲ … ငါး …. ငါး …. ငါး …. ငါး …. တျပင္လုံးဗ်ာ အဲ့ဒီထဲမွာ ျပည့္ေနတာပဲ။ အဲ့ဒီခါတုန္းက ေလွ ေျခာက္စီးတိုက္ရတာ။ တျခား ထူးထူးဆန္းဆန္းကေတာ့ မထင္မွတ္ပဲနဲ႔ ငါးနီတူ၀ိုင္းလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖက အဲ့ဒီတုန္းက တက္မကိုင္ေပါ့ …. ဘာမွ မျမင္ပဲ ငါးကို ဆြဲရင္း ဆြဲရင္းနဲ႔ ငါးေရာင္ေတြ အဲ့ဒါႀကီးေတြ ေပၚလာတာ။ အဲ့ဒါက မထင္မွတ္ပဲရတာ ၀မ္းသာတာေပါ့။ သူ႔ထက္ျမင့္တာက်ေတာ့ ယူးဇနား (ငါးမုတ္) ဒါမ်ိဳးလဲ ရဖူးတယ္။ ယူးဇနား ရတုန္းကလဲ အခဲလိုက္ႀကီး ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ။ ကိုယ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းသာဖို႔ေကာင္းတာေတြေပါ့။”
တကယ္ေတာ့ ပင္လယ္ဆိုတာ မာယာမ်ားလြန္းပါတယ္၊ အခုသာယာေနေပမယ့္ ခဏတြင္းခ်င္း ေလႀကီး မိုးႀကီးနဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္လာတတ္ပါေသးတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆုိင္ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ဦးသန္းႏိုင္က အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္။
“ညဦးပိုင္း ကိုးနာရီေလာက္ကေမာင္းတာ ကမ္းကို လံုး၀မေရာက္ဘူး။ ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးတယ္၊ ေနာက္ကို နည္းနည္းေရြ႕တယ္၊ အဲလိုမေမာင္ပဲနဲ႔ ေက်ာက္ခ်ထားလို႔လဲ မရဘူး။ ေက်ာက္ခ်ထားရင္လဲ ျပတ္ရင္ ျပတ္၊ မျပတ္ရင္ ေက်ာက္က ေပၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ေက်ာက္လဲမခ်ရဲဘူး။ ဒီတိုင္းပဲေမာင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေမာင္းလဲဆိုရင္ ေနာက္မွာရွိတဲ့ ရွပ္႐ိုး၊ ပန္ကာလည္တဲ့ေနရာေတြက မီးခိုးထြက္တယ္။ တညလံုးမွ မသတ္တာ။ ေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းတဲ့စက္နဲ႔ ေနာက္ကေလွတစီး၊ ပိုက္တင္ထားတဲ့ေလွကို တြဲၿပီးေမာင္းရတာ ကၽြန္ေတာ္က။ ေနာက္ကေလွမွာ စက္ မရွိဘူး။ အခုမွသာ စက္ေတြသံုးၾကတာ။ ကမ္းကို တေျဖးေျဖးေမာင္းလာတဲ့အခါ ကမ္းေျခကို ေရာက္တဲ့အခါ စက္ေတြ ျပန္သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကမ္းကို ဘယ္သူဆြဲတင္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလူေတြ ဘယ္သူမွ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမ္းေျခမွာ အဲ့ဒီတုန္းက ကင္းေခ်ာင္း၊ ဇင္ေခ်ာင္း၊ အဲ့ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိရသေလာက္ လူေပါင္း သံုးရာနီးပါး ဆံုး႐ံႉးသြားတယ္။”
ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းလုပ္သူေတြ အားလံုးကေတာ့ အဆင္ေျပၾက၊ အျမတ္အစြန္း ရၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးသန္းႏိုင္က ထိုက္သင့္သေလာက္ အျမတ္က်န္ေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွ စလုပ္တဲ့ ကိုေဇာ္ႏိုင္ထြန္းကေတာ့ ဆံုး႐ံႉးမႈရွိခဲ့ပါတယ္။
“ငါးမ်ားမ်ားရရင္ေတာ့ ကိုက္တာေပါ့။ မရရင္ေတာ့ ႐ံႉးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က မႏွစ္ကေတာ့ ႐ံႉးတယ္။ ဒီႏွစ္႐ံႉးတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ခါ ျမတ္မယ္၊ ေနာက္ႏွစ္႐ံႉးရင္ ေနာက္တႏွစ္ခါ ျမတ္မယ္ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ပင္လယ္ထဲက လုပ္ငန္းဆိုတာကေတာ့ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလို႔မရဘူးေလ။”
ပင္လယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ပင္လယ္ထဲကို မထြက္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာ့ပိုက္လုပ္ငန္းကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလွတဲ့ ကိုလွေဌးကေတာ့ ကမ္းေျခမွာ ပိုက္ေတြဖာရင္း ပင္လယ္ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဆဲပါ။
“အခုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ၀င္ေငြေလးရေအာင္ေတာ့ က်ားပိုက္ေလးေတြဖာတယ္။ တျခားေနရာထက္စာရင္ ဒီလုပ္ငန္းက ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတာ္႐ံုေနရာမွာ ရွိမယ္မဟုတ္ဘူး။ တရက္လုပ္ရင္ တေသာင္းရတယ္။ မနက္ ၇ နာရီက ၁၁ နာရီ ထမင္းစားမယ္ ၁ နာရီက ၅ နာရီထိဆို တေသာင္းရတယ္ေလ။ ပိုက္ကေလးလုပ္ေတာင္မွ။”
606 total views, 1 views today